چه عواملی باعث طولانی شدن درمان ارتودنسی در افراد بزرگسال می شوند؟

آیا در مورد بیماران ارتودنسی سن فراتر از یک عدد است؟

در حالی که برخی ممکن است هنوز بریس ها را برای کودکان بدانند، بیماران بزرگسال به طور فزاینده ای از ارتودنسی استقبال می کنند تا اعتماد به لبخند خود را بدست بیاورند و کار زیبایی دندانپزشکی را تسهیل کنند.

اما آیا بین مدت زمان درمان در بیماران جوان و مسن تفاوتی وجود دارد؟ بیایید این موضوع را بررسی کنیم.

حرکت دندان

ابزارهای ارتودنسی برای اعمال نیرو به دندان ها استفاده می شوند، که به نوبه خود باعث ایجاد فشار روی رباط پریودنتال می شود و از طریق واکنش التهابی آسپتیک باعث بازسازی استخوان می شود. این باعث حرکت دندان می شود.

هنگامی که نیروهای سبک اعمال می شوند، تحلیل قدامی در جهت حرکت دندان اتفاق می افتد. فعالیت استئوکلاستیک منجر به تحلیل استخوان در جایی که فشار وجود دارد می شود و استخوان جدید در نواحی تنش از طریق تحریک استئوبلاست ها تولید می شود. این نوع حرکت ایده آل تلقی می شود زیرا باعث ناراحتی کمتر و آسیب کمتر به پریودنشیوم می شود.

با این حال، اگر نیروهای بیش از حد اعمال شوند، به جای آن فرآیندی به نام تحلیل تضعیف کننده رخ می دهد. در این حالت رباط پریودنتال به حدی فشرده می شود که جریان خون قطع می شود و یک منطقه آزاد سلولی ایجاد می کند.

به این حالت هیالینیزیشن می گویند و باعث توقف موقت حرکت دندان می شود. این ناحیه هیالینیزه شده باید با بازسازی رباط پریودنتال قبل از شروع مجدد حرکت دندان برداشته شود و با سطوح بیشتر درد همراه باشد.

از نظر بالینی، تقریباً غیر ممکن است که از انسداد عروق خونی به طور کامل جلوگیری شود، بنابراین همیشه درجاتی از هیالینیزه شدن وجود دارد. این بدان معنی است که دندان در نتیجه ترکیبی از تحلیل رفتن و فرسوده شدن استخوان فرونتال ایجاد می شود.

حرکت دندان

تغییرات مرتبط با سن

پیشنهاد شده است که حرکت ارتودنتیک دندان در افراد بزرگسال به دلیل کاهش فعالیت سلولی و عروق آلوئولار، تغییر ترکیب استخوان و کلاژن غنی تر در بافت، کندتر است. البته به این معنی است که فرایندهای ارتودنتیک در بیماران بزرگسال بیشتر طول می کشند.

اما علم چه می گوید؟

مطالعات نشان داده اند در حالی که پاسخ های مشابهی به اعمال نیروی ارتودنسی در افراد جوان و بالغ (در این مورد موش ها) وجود دارد، در افراد جوان تر جذب استئوکلاست سریع تر انجام می شود. بنابراین، به نظر می رسد که استخوان آلوئولار موش های جوان در پاسخ به محرک های مکانیکی حساس تر و فعال تر بوده و در نتیجه بازسازی استخوان سریع تر و پویاتر انجام می شود.

علاوه بر این، مشخص شد که در افراد جوان تر، بیان فعال کننده گیرنده لیگاند فاکتور هسته ای- kB (RANKL) و استئوپروتجرین (OPG) روی تنش افزایش می یابد. این باعث ایجاد تعادل پویاتر در بازسازی تحلیل استخوان در مقایسه با افراد بزرگسال شد که فقط افزایش بیان RANKL را نشان دادند.

مطالعات انجام شده روی بیماران بزرگسال و اوایل نوجوانی گزارش می دهند که گرچه نشانگرهای سیتوکین و استئوکلاست به طور قابل توجهی در هر دو گروه سنی افزایش یافته اند، اما این افزایش در بزرگسالان بیشتر از نوجوانان بود.

جالب اینجاست که سرعت حرکت دندان در افراد بزرگسال به طور قابل توجهی کندتر از نوجوانان در طول دوره مطالعه بود. افراد بزرگسال نیز به طور قابل توجهی ناراحتی و درد بیشتری را گزارش کردند.

همچنین نشان داده شده است که با بالا رفتن سن، تعداد استئوبلاست ها کاهش می یابد و منجر به عدم تعادل در رسوب و جذب استخوان می شود.

تغییرات مرتبط با سن

داروهای مؤثر بر حرکت دندان

بیماران بزرگسال همچنین ممکن است با سوابق پزشکی پیچیده تری نسبت به همتایان جوان خود مراجعه کنند و برخی از داروها برای کاهش سرعت حرکت ارتودنتیک دندان ها به خوبی شناخته شده اند.

• داروهای ضد التهابی غیر استریودی (NSID): اغلب برای تسکین درد استفاده می شوند و واکنش التهابی تولید شده توسط پروستاگلاندین ها را مهار می کنند و در نتیجه حرکت دندان را کند می کنند.
• آسپرین: درمان با سالیسیلات با مهار سنتز پروستاگلاندین، جذب استخوان را کاهش می دهد.
• فلوراید: توده استخوانی و تراکم مواد معدنی را افزایش می دهد که اغلب برای درمان بیماری متابولیک استخوان مانند پوکی استخوان استفاده می شود. سدیم فلوراید فعالیت استئوکلاستیک و تعداد استئوکلاست فعال را مهار می کند.
• بیس فسفونات ها: در بیماران مبتلا به پوکی استخوان و سرطان استخوان برای محدود کردن از دست دادن تراکم استخوان، کاهش فعالیت استئوکلاستیک استفاده می شود و نشان داده شده است که حرکت دندان را مهار می کند و درمان ارتودنسی را به تأخیر می اندازد.

این امر اهمیت سوابق پزشکی به روز را برای همه بیماران برجسته می کند، زیرا آنها اغلب از تأثیر داروها بر درمان ارتودنسی خود بی اطلاع هستند. بیماران این اطلاعات را به اشتراک نمی گذارند مگر اینکه از آنها خواسته شود.

داروهای مؤثر بر حرکت دندان

هورمون ها

• استروژن: نشان داده شده است که سرعت حرکت دندان را از طریق مهار تولید سیتوکین های مختلف دخیل در تحلیل استخوان و عکس العمل استئوبلاست ها کاهش می دهد.
• کلسی تونین: با اثر مستقیم بر استئوکلاست ها، جذب استخوان را مهار می کند. اغلب برای پوکی استخوان پس از یائسگی تجویز می شود.
• کورتیکواستروئیدها: به طور مستقیم عملکرد استئوبلاست ها را مهار می کنند، بنابراین تشکیل کل استخوان را کاهش می دهند.
• مهارکننده های اینترلوکین: اینها برای تنظیم سیستم ایمنی برای شرایطی مانند آرتریت روماتوئید، مولتیپل اسکلروزیس، آسم، بیماری کرون و کولیت اولسراتیو استفاده می شوند. آنها بر پاسخ التهابی تأثیر می گذارند و سرعت حرکت دندان و بازسازی استخوان را کاهش می دهند.

بنابراین، به طور خلاصه، تمام شواهد نشان می دهند که بیماران بزرگسال باید انتظار مدت طولانی تری از درمان را داشته باشند و قبل از شروع درمان از آن مطلع شوند. به هر حال، مدیریت انتظارات درمان، ما و بیمارانمان را راضی نگه می دارد.